Hoşgeldin evime diyordu yalnızlık

Hoş geldin evime diyordu yalnızlık

Annem gibi sarıyordu beni...

İlk zamanlar çok üzülüyordum bu duruma...

İnsanlar ne garip

Alışınca gülümsüyorum...

Her harf bana yabancıydı senden sonra

Şimdi onlarla konuşuyorum...

Yaptığım hatanın etkisi üzerimde ağırlığını korurken

Bana herkes kapısını kapadı...

Bir yalnızlık açtı hoş geldin diyen ellerini...

Bekledim seni. Gelmedin...

Gideceksin kelebeklerin kanatlarında uğurlanarak...

Sana öylece bakacağım...

Uzaktan... Çok uzaklardan...

Yalnızlığın arkasından göz ucuyla bakacağım...

Bensiz mutlu musun? diye...

Yokluğum etkilememiş seni...

Sana vurmadığı gibi bana yüklendi yine acılar...

Ama sana vurmasınlar...

Bana koşsunlar...

Yalnızlık gibi kollarını açsınlar...

Onları ben kucaklayayım...

Sen mutlu ol...

Unuturuz ikimizde...

Belki yıllar belki aylar sonra.

Sanmıyorum unutacağımı...

Ama unutuldum..!

Gülmek sana yakışıyor bana ise hüzün...

Bir gün olur ya aklına düşersem...

Sakın ha! Gelmemezlik etme...

Ben seni burada bekliyorum...

Toprağımın altında...

Dualarını unutma seni burada bekliyorum.